Worst case scenario

Dag 12 en 13
Ik loop een beetje achter met m'n logboeken want de dingen die we afgelopen 1,5 dag hebben meegemaakt gebeuren normaal in nog geen 1,5 jaar... of 20 jaar... Of nooit...
Het begon allemaal gisteren om 5 uur 's ochtends toen m'n wekker ging, we zouden om 6 uur worden opgepikt door Roger om leeuwen te gaan tracken in Zambezi national park. Het was nog pikkedonker en ijs-en ijskoud. Chelsea en ik zaten achterop de truck en Roger en Walt (de andere intern) zaten voorin de auto (de enige afgesloten ruimte die er was, wel een belangrijk puntje voor later ;) ). We waren op zoek naar 1 specifieke leeuwin (Chundu) om haar te collaren. We reden uren door het prachtige park, waarbij de zon langzaam op kwam en er een oranje gloed over de hele bush en Zambezi scheen. We zagen allerlei wilde dieren onderweg. Na zo'n 2 uur kregen we het signaal van die specifieke leeuwin en volgde dit dmv onze receiver en de beep-toon die langzaam maar zeker luider werd. Langzaam warmde de wereld ook weer wat op en konden m'n vingers weer wat ontdooien. We reden in totaal zo'n 3 uur tot we er helaas achter kwamen dat het signaal te zwak bleef en ze te ver weg waren van "de gebaande paden" ( waar wij dus konden rijden). We zouden het opgeven en teruggaan, want ondertussen kregen we de melding dat er een gewonde buffel met een snare om zijn hals (door stropers) was gezien. Op de terugweg door de bush kregen we plots een duidelijk signaal van Morgan, een grote mannetjes leeuw die ook een collar droeg. Aangezien Roger enorm begaan is met die beesten (soort van zijn hobby) en er belangrijke onderzoeken worden gedaan en hiervoor zoveel mogelijk data moet worden verzameld, hadden we besloten om hem te gaan tracken, gewoon om hem even te kunnen zien. We kwamen redelijk snel bij hem in de buurt en bij elke meter die je rijdt check je zijn lokatie. Op een gegeven moment moesten we off-road en reden we een heel stuk door de bush. Het was nogal een bossig stukje en het signaal werd sterker en sterker en sterker.... Plots rijden we een dicht struikgewas in en zie ik de achterhand van Morgan: hij stond op en liep weg. Op dat moment rijdt Roger met zijn rechter voorwiel in een diep wrattenzwijnenhol, de auto kantelt, zakt helemaal weg en we zitten muur en muur vast. Geen beweging meer mogelijk. Het was nogal een vervelende situatie omdat we zo dicht bij Morgan vast kamen te zitten, maar iedereen was kalm en Walt en ik besloten om op de rand van de truck te gaan zitten (aan de tegenovergestelde kant) om te proberen het wiel weer in het zand te krijgen: geen resultaat. Toen stelde ik voor om aan de voorkant te gaan duwen. Roger stemde in. Ik sprong uit de achterbak en liep naar de voorkant van de truck, met Walt in mijn kielzog. Wat er toen gebeurde zal ik de rest van mijn hele leven nooit meer vergeten: ik draai me om, om de auto te duwen en op dat moment hoor ik vlak achter mij het enorme trillende gebrul van Morgan. Het is nog steeds 1 groot zwart gat, maar 1 ding weet ik wel: mijn flight- mechanisme werkt prima. Ik heb nog nooit zo hard gerend. Ik zat in een splitsecond weer achterin de bak van de truck. Walt was in alle haast plat op de grond gevallen. Het bleek dat Morgan helemaal niet weg was gelopen maar zich schuil hield op nog geen 8 meter van onze auto. We bleven hem met de telemetrie volgen en wat werd ik zenuwachtig van dat piepje!!! Hij liep van de voorkant naar de zijkant van onze auto in de bosjes vlak naast onze auto. Ook al zit hij zo dichtbij, je ziet er geen snars van! Dat piepje was zo hard en dichtbij... Je weet dat hij ons in de gaten houdt.... We moesten hard praten en schreeuwen (NOOIT gillen want hoge tonen wakkeren juist het jacht instinct aan) en we sloegen met onze vlakke hand op de autodeuren en het dak. Om ze te proberen af te schrikken of in ieder geval te intimideren. Ik was nog redelijk kalm gebleven al die tijd, tot dat ene moment: Roger was druk in zijn spullen aan het rommelen en plots haalt hij zijn pistool tevoorschijn, maakt hem vast aan zijn riem en mompelt: this is the worst case scenario. Nou als iemand met zo veel ervaring die woorden uitspreekt dan word je wel bang. Op dat moment begin ik de ernst van de situatie in te zien (misschien een beetje laat, maar toch haha). Nog geen paar minuten later bewegen de bosjes voor onze auto (dus een andere leeuw!) opeens en horen we nog een intens diep en hard gebrul. Roger twijfelt geen moment, richt zijn pistool en schiet in de bosjes. Wat een knal!! Ik was perplex, mijn oren suisten. Ik zat nog steeds achter in de truck, met Walt. Roger schuilde achter de openstaande deur en Chelsea zat op de bijrijderstoel. Toen knapte er iets en werd ik echt bang. Ik ben van de achterbak zo de auto ingesprongen. Het bizarre van de hele situatie was, dat Morgan en zijn hele troep totaal niet onder de indruk waren van deze knal en geen meter zijn verplaatst. Het enige wat er gebeurde was dat het beep-signaal plots nog sterker werd. Toen Roger dat hoorde, zei hij heel droog: oh hij tilt nu zijn kop op. Whaaaaaah. Ondertussen was Roger aan het proberen mensen te bereiken om ons te komen helpen maar zijn telefoon had geen bereik en ook met de satelliet telefoon werden we niet doorgeschakeld. We moesten alle 3 in de auto blijven zitten en plaats maken mocht roger er ook in moeten duiken. Ik dacht, ik moet toch wat, dus ik probeerde mijn telefoon en die werkte !! Ik had alleen het nummer van marc (jongen van de B&B) en godzijdank nam hij zijn telefoon op! (achteraf bleek hij in een belangrijke meeting te zitten maar alleen omdat zijn telefoon aangaf dat hij werd gebeld door een Nederlands nummer wist hij dat er iets aan de hand was en heeft hij godzijdank opgenomen). Roger heeft alle GPS coordinaten doorgegeven en vervolgens is Marc met Bongani (man van de Trust) direct vertrokken. Die 3 uren dat we daar opgekropt met z'n 3en in dat kleine, oververhitte cabinetje zaten zal ik nooit meer vergeten. Een band voor het leven;) we moesten constant de omgeving in de gaten houden om te zien of er een leeuw dichterbij zou komen, aangezien Roger nog steeds naast de auto stond en probeerde mensen te bereiken. Ik denk dat ik op dat moment niet besefte hoe levensbedreigend de situatie was, want achteraf bleek dat het hier al vaker is gebeurd dat leeuwen een auto aanvallen als ze je duidelijk waarschuwen (het brullen dus) maar je niet opdondert. En met 1 klap slaan ze je raam aan gort. Morgan is ook nog eens een grote leeuw, met een schofthoogte van 1.3m. We probeerden zo kalm mogelijk te blijven en ik denk dat door alle adrenaline in ons lichaam en de shocktoestand waarin we zaten, we begonnen met zingen: het liedje " in The jungle the mighty jungle the lion sleeps tonight ". We probeerden Roger zo veel mogelijk te helpen met dingen. Gelukkig konden ze ons snel lokaliseren en na 3 uur waren ze er eindelijk! Met een touw zijn we uit het gat getrokken. Wat was ik opgelucht. Nog geen 5 minuten later stonden we weer op de weg, back in bussiness. Letterlijk. Roger zei iets in de trant van: zo en nu gaan we leeuwen tracken! Ik moest best hard lachen om die droge humor, en dacht: goeie humor heeft die man! Maar nee hoor, hij was bloedserieus! Wat een passie en gedrevenheid. Dus daar gingen we weer: met de telemetrie op zoek naar de volgende troep. Nog geen uurtje later waren we redelijk close maar helaas was het struikgewas toch te dicht om dichterbij te komen. We moesten weer opgeven. Om 4 uur smiddags waren we weer bij de Trust. We waren al 10 uur onderweg en het voelde als een heel leven. Smiddags hebben we nog een wandeling gemaakt met Sylvester de cheetah door de bush. 's avonds zijn we gaan feesten en feesten en feesten. De adrenaline stroomde nog steeds door onze lijven en we stonden nog steeds te stuiteren. Ik heb me letterlijk nog nooit zo levend gevoeld. Drinken drinken drinken en drinken op het leven tot we letterlijk uitgeput waren.

Na een kort nachtje van 4 uur moesten we om 6 uur opstaan om een safari te paard te gaan doen. We hebben zo'n 2 uur door de bush gereden en de meest mooie dieren tegen gekomen, olifanten, giraf, waterbuck, impala's etc. En het mooie is, is dat de dieren je niet herkennen als mens, dus je kan relatief dichtbij komen. Wat een ervaring. Toen we thuis kwamen dook ik m'n bed in, ik was echt kapot. Maar helaas, na 10 minuten stond Roger op de stoep: buffel van gisteren was weer aangetroffen ergens in de bush, dus we moesten er NU heen. We zijn naar de lokatie gereden waar we makkelijk toegang hadden tot de bush en hebben de dart en het geweer in gereedheid gebracht. We gebruikten 4 mg etorphine (M99) en 100mg Azaperone voor deze jonge vrouwtjes buffel. Vervolgens kwamen er 2 mannen te paard aangelopen die de lokatie van de buffel exact hadden bepaald. Vervolgens klom Roger op 1 van de paarden met zijn dartgeweer om de buffel te paard te gaan darten. Wij gingen met 1 ranger (met geweer) er lopend achteraan, en bleven op afstand. Buffels zijn enorm gevaarlijk omdat ze een uitstekend zicht en reukvermogen hebben, en ze je blijven aanvallen tot je een klein miezerig hoopje mens bent. We zaten gebukt achter de stuiken met alle tassen vol spullen, tot we het signaal kregen dat het darten was gelukt. Nog geen 5 minuten later lag ze plat en gaf Roger vanaf het paard het teken dat we moesten komen. We renden erheen want elke minuut telt en gaven haar buprenorfine 10mg IV (om het effect van etorphine partieel te doen opheffen) en hebben de snare om haar hals doorgeknipt met een staaltang. Ook moesten we haar ondertussen goed blijven monitoren ( AH, pols, temp). Alles ging verspoedig. Op nog geen 100 m stond de rest van de buffel familie ons in de gaten te houden. Erg gevaarlijk! De dart werd verwijderd en de dartplaats werd ontsmet. Vervolgens werd er nalexone IV gespoten en we moesten we onze spullen pakken en maken dat we wegkwamen. Binnen 1 minuut stond ze weer op haar poten.
Wat een dag! Wat een leven hier!! 1 ding is zeker, hier in Afrika krijg je wel echt het gevoel dat je leeft :)